பொய்யாகச் ஒரு வார்த்தையை சொல்லி விடு

இலையுதிர் காலமும் போய்
இளவேனில் காலம் வந்தும்
நீ மட்டும் இன்னமும்
என்னிடம் வரவில்லை!

என் கடந்த காலத்து
சில்லறைப் பெரு மூச்சுக்களும்
உள்ளத்தின் புலம்பல்களும்
இப்போதும் தொடர்ச்சியாய்...

நீ என்றோ ஒரு நாள் வீசும்
சாமரத் தழுவலுக்காய்
இன்றும் காத்துக் கிடக்கிறது
இந்த ஊமை உள்ளம்!

என் மனது சுமக்கும்
மௌன துயரத்தின் பாரங்களை
இன்றும் முறிந்த சிறகுகளோடு
நான் சுமந்து பறக்கின்றேன்!

என் அன்பே.... மென்மையான
இதயத்தில் ஓர் அழகுச் சிலையாய்
நீதான் நிறைந்திருக்கிறாய் என்பதை
உன் உள்ளம் அறியாததா என்ன...?
இருந்தும் உன் மனமோ
இன்று வரை ஒரு கருங்கல்தான்!

சொல்ல முடியாத சோகங்களையும்
எழுதிட முடியாத குமுறல்களையும்
நான் புதைக்கத் துடிக்க
விம்மி அழுகிறது என் மனது!

ஆசைகள் இல்லாத என் உள்ளத்திலே
உன் ஓசையில்லாத பாசையாலே
அழுத்தி விட்டுப் போன உன்னை
இந்த காதலனின் மனச்சிறையில்
உயிரால் பொத்தி வைத்து
நான் சாகும் வரைக்கும்
உன் சம்மதத்துக்காய்
காத்துத் தவம் கிடப்பேன்!

என் சுவாசமே! நீ என்னை நேசிப்பதாய்
சொல்லாவிடிலும் பரவாயில்லை.
உன் இதயத்தில் எவருமே குடியிருக்கவில்லை
என்று ஒரு வார்த்தையை
எனக்காக பொய்யாகச் சொல்லி விடு!