மரணம் என்னிடத்தில் மரணிக்கும்.......

தனிமையை உணர்கிறேன்
என்னை சுற்றி எல்லோரும்
இருந்தும்... நீ இல்லையே.....

என் நினைவு தேக்கத்தை - நீ
நிறைத்துவிட்டாய்போல.....
புதிய நிகழ்வுகள் எதுவும்
நினைவில் நிலைப்பதில்லையே......

நான் இழந்ததற்க்கும் இழப்பதற்க்கும்
ஈடு செய்பவள் நீ தானே......
என் உயிரின் உதிரமும் நீ.......
உதிரத்தின் உயிரும் நீ......

கடந்துவந்த பாதைகளில்
மைல்கற்கல் அனைத்திலும் நீ.....
உன்னை நெருங்கியபோதும்
உன்னை விட்டு விலகியபோதும்....

எனக்கான நிமிடங்களின்
எண்ணிக்கை குறைத்து.... அதை
உனக்கான நிமிடமாக உயிர் கொடுத்தேன்.....
உயிர் வாழ உன் நினைவு போதும் என்றால்....
மரணம் என்னிடத்தில் மரணிக்கும்.......

எத்தனை முறை சொன்னார்கள்.....
காதல் பசி அடக்கும்..... ருசி அடக்கும்.....
கவிதைகள் வடிக்கும்....... கனவுகள் படைக்கும்.........
உயிரை கறைக்கும்....
உண்மை என்றேன்...... உன்னை கண்டபின்....

வெறும் வார்த்தைகள் உயிர் வார்க்குமா ?
ஆம் உன்னுடன் பேசிய
சமயங்களில்தான் - நான்
வாழ்ந்திருந்தேன்

இன்று சூழ்நிலை கைதி நான் - உன்
சூழலையும் கெடுத்துவிட்டேன்- நீ
என் காதலை மறுத்திருந்தால்
உன் காலமாவது சிறந்திருக்கும்
நீ விரும்பியபடி வாழ்ந்திருக்கலாம்

உனக்கு வேதனையை தந்தும்கூட - எனை
நீ வெறுத்து பார்க்கவில்லை... Airport - ல்
நான் பிரிந்தபோது துளி விழிநீரோடு
நீ தந்த உதிராத புன்னகை
தினமும் என்னை பிணமாக்கும்......

உன்னை பிரிய சிந்தித்தபோது - நான்
இந்த வேதனையை சந்திக்கவில்லை
பிரிந்தபின்னோ உன்னை தவிர்த்து எதயும்
சிந்திக்க முடியவில்லை....

உண்மையாக உன்னை பிரியவும் மனதில்லை...
உரிமையோடு உன்னுடன் இணையவும் வழியில்லை.....
நீ இல்லா வாழ்வை நினைக்கவும் இயலவில்லை.....

என் மனதில் இருந்து உன் நினைவை
வழுக்கட்டாயமாக நீக்க முயல்கிறேன் - ஆனால்
வலியின் மிச்சங்கள்தான் விழியில் வழிகிறது.....

உன் காலடி பட்டால்தான் - என்
கல்லறை புனிதமாகும்...
என்றாவது ஒரு நாள - என்
இறப்பை நீ உணர்ந்தால்
மாறாத அன்போடு - கொஞ்சம்
மலர்தூவு........ அப்போதுதான்
உன்னை உண்மையாக காதலித்த
என் ஆன்மா சாந்தியடையும்