என்னை உனக்கு உணரவைக்கும்

நீ பொய் சொல்கின்றாய் என்று
தெள்ளத் தெளிவாக தெரிந்த போதும்...
சண்டைகள் பிடித்து சச்சரவுகள் செய்து
உனை சங்கடத்தில் ஆழ்த்தாமல்...
தலை சாய்த்து தலை அசைத்து
எதுவுமே தெரியாதது போல்
உன் முன்னே நானிருப்பேன்.

பூப்போன்ற மனதை பொய்யால் கசக்கி
புடுங்கி எறிக்கின்றாய் என்பதை நீ புரியாமல்...
ஏமாளியை இலகுவாய் ஏமாற்றி விட்டேன்
என்ற இறுமாப்புடன் எழுந்து நீ செல்வாய்.

இதயம் கனக்க, இமைகள் நனைய
இதயச் சுமையை தனிமையில் இறக்கி...
மௌனங்களோடு மட்டும் மனம் திறந்து
மனக் காயம் தீர்த்து விட்டு...
உண்மையான நேசத்தோடு மீண்டும் உனைத் தேடி
நானே வருவேன் இது ஏன் தெரியுமா...?
இன்று இல்லாவிடிலும் என்றாவது ஓர் நாள்
உன் மனச்சாட்சி உன்னை தட்டிக் கேட்கும்
என்ற நம்பிக்கையில்!

உனக்காக வாழ்ந்து உனக்கே எனை அர்ப்பணித்து
உன்னையே.. நம்பி இருந்து உனக்காக போராடி
இதயத்திலும் உடலிலும் காயங்களை சுமந்து
உனக்கெனவே.. சுவாசித்துக் கொண்டு
இருந்த என்னை தவிக்க விட்டு
நீ.. துயில் கொள்கின்றாயே..

உலகில் நீ.. சுவாசிப்பது.. ரசிப்பது
வாழ்வது.... காத்திருப்பது... பேசுவது
எல்லாம் எனக்கென இருந்தேன்
இப்பத்தான் புரிந்தது .....
நீ.. எனக்கென இல்லை என்று

இவன் பைத்தியக்காரன்...
உன்னில் பைத்தியமாய் இருந்த பைத்தியக்காரன்
உனக்காக வருந்திய பைத்தியக்காரன்
பல தடவை ஏமாற்றம் என்று தெரிந்தும்
நான் உன் மீது கொண்ட பாசத்தவிப்பில்
உன்னை சுமந்து கொண்டேனே
இவன் பைத்தியக்காரன்தான்.


ஆனால் நீ.. ஏமாற்றும் ஒவ்வொரு
நாளும் கூடிக்கொண்டு செல்வதால்
இனியும் வேண்டாம்.நீ.. தரும் ஏமாற்றமும்
உன் பொய் கொண்ட அன்பும்

இனியும் ஒரு பொய்யுக்குள் வாழ்வதை விட
இந்த பொய் கொண்ட காவியக்காதலுக்கு
இன்றே விடை கொடுத்து மௌனக் கடலில்
மூழ்கிப் போகின்றேன் நான்

இதுவே.. நான் எழுதும் என்இறுதிக் கவிதை உனக்கு
உனக்காக இக்கவி பேனாவில் உள்ள மை எழுதவில்லை
என் கண்களில் இருந்து அருவியாய் கொட்டுகின்ற
கண்ணீர் எழுதுகின்றது...
இதை படிக்காவிட்டாலும் பத்திரப் படுத்திவை
என் மரணத்தின் பின் என்னை உணரவைக்கும் உனக்கு.

மரணம் என்னிடத்தில் மரணிக்கும்.......

தனிமையை உணர்கிறேன்
என்னை சுற்றி எல்லோரும்
இருந்தும்... நீ இல்லையே.....

என் நினைவு தேக்கத்தை - நீ
நிறைத்துவிட்டாய்போல.....
புதிய நிகழ்வுகள் எதுவும்
நினைவில் நிலைப்பதில்லையே......

நான் இழந்ததற்க்கும் இழப்பதற்க்கும்
ஈடு செய்பவள் நீ தானே......
என் உயிரின் உதிரமும் நீ.......
உதிரத்தின் உயிரும் நீ......

கடந்துவந்த பாதைகளில்
மைல்கற்கல் அனைத்திலும் நீ.....
உன்னை நெருங்கியபோதும்
உன்னை விட்டு விலகியபோதும்....

எனக்கான நிமிடங்களின்
எண்ணிக்கை குறைத்து.... அதை
உனக்கான நிமிடமாக உயிர் கொடுத்தேன்.....
உயிர் வாழ உன் நினைவு போதும் என்றால்....
மரணம் என்னிடத்தில் மரணிக்கும்.......

எத்தனை முறை சொன்னார்கள்.....
காதல் பசி அடக்கும்..... ருசி அடக்கும்.....
கவிதைகள் வடிக்கும்....... கனவுகள் படைக்கும்.........
உயிரை கறைக்கும்....
உண்மை என்றேன்...... உன்னை கண்டபின்....

வெறும் வார்த்தைகள் உயிர் வார்க்குமா ?
ஆம் உன்னுடன் பேசிய
சமயங்களில்தான் - நான்
வாழ்ந்திருந்தேன்

இன்று சூழ்நிலை கைதி நான் - உன்
சூழலையும் கெடுத்துவிட்டேன்- நீ
என் காதலை மறுத்திருந்தால்
உன் காலமாவது சிறந்திருக்கும்
நீ விரும்பியபடி வாழ்ந்திருக்கலாம்

உனக்கு வேதனையை தந்தும்கூட - எனை
நீ வெறுத்து பார்க்கவில்லை... Airport - ல்
நான் பிரிந்தபோது துளி விழிநீரோடு
நீ தந்த உதிராத புன்னகை
தினமும் என்னை பிணமாக்கும்......

உன்னை பிரிய சிந்தித்தபோது - நான்
இந்த வேதனையை சந்திக்கவில்லை
பிரிந்தபின்னோ உன்னை தவிர்த்து எதயும்
சிந்திக்க முடியவில்லை....

உண்மையாக உன்னை பிரியவும் மனதில்லை...
உரிமையோடு உன்னுடன் இணையவும் வழியில்லை.....
நீ இல்லா வாழ்வை நினைக்கவும் இயலவில்லை.....

என் மனதில் இருந்து உன் நினைவை
வழுக்கட்டாயமாக நீக்க முயல்கிறேன் - ஆனால்
வலியின் மிச்சங்கள்தான் விழியில் வழிகிறது.....

உன் காலடி பட்டால்தான் - என்
கல்லறை புனிதமாகும்...
என்றாவது ஒரு நாள - என்
இறப்பை நீ உணர்ந்தால்
மாறாத அன்போடு - கொஞ்சம்
மலர்தூவு........ அப்போதுதான்
உன்னை உண்மையாக காதலித்த
என் ஆன்மா சாந்தியடையும்

பொய்யாகச் ஒரு வார்த்தையை சொல்லி விடு

இலையுதிர் காலமும் போய்
இளவேனில் காலம் வந்தும்
நீ மட்டும் இன்னமும்
என்னிடம் வரவில்லை!

என் கடந்த காலத்து
சில்லறைப் பெரு மூச்சுக்களும்
உள்ளத்தின் புலம்பல்களும்
இப்போதும் தொடர்ச்சியாய்...

நீ என்றோ ஒரு நாள் வீசும்
சாமரத் தழுவலுக்காய்
இன்றும் காத்துக் கிடக்கிறது
இந்த ஊமை உள்ளம்!

என் மனது சுமக்கும்
மௌன துயரத்தின் பாரங்களை
இன்றும் முறிந்த சிறகுகளோடு
நான் சுமந்து பறக்கின்றேன்!

என் அன்பே.... மென்மையான
இதயத்தில் ஓர் அழகுச் சிலையாய்
நீதான் நிறைந்திருக்கிறாய் என்பதை
உன் உள்ளம் அறியாததா என்ன...?
இருந்தும் உன் மனமோ
இன்று வரை ஒரு கருங்கல்தான்!

சொல்ல முடியாத சோகங்களையும்
எழுதிட முடியாத குமுறல்களையும்
நான் புதைக்கத் துடிக்க
விம்மி அழுகிறது என் மனது!

ஆசைகள் இல்லாத என் உள்ளத்திலே
உன் ஓசையில்லாத பாசையாலே
அழுத்தி விட்டுப் போன உன்னை
இந்த காதலனின் மனச்சிறையில்
உயிரால் பொத்தி வைத்து
நான் சாகும் வரைக்கும்
உன் சம்மதத்துக்காய்
காத்துத் தவம் கிடப்பேன்!

என் சுவாசமே! நீ என்னை நேசிப்பதாய்
சொல்லாவிடிலும் பரவாயில்லை.
உன் இதயத்தில் எவருமே குடியிருக்கவில்லை
என்று ஒரு வார்த்தையை
எனக்காக பொய்யாகச் சொல்லி விடு!