நீயின்றி...

நிழல் என்பது புரியவில்லை!

கனவுகளை கவிதையாக்க தெரிந்த எனக்கு
நினைவுகளை நிலைபடுத்த தெரியவில்லை!
காண்பவை அனைத்தும் நிஜமென்றிருந்தேன்
நெஞ்சு சுடும் வரை...விழி கலங்கும் வரை...

நிழல் என்பது புரியவில்லை!
இது அறியாமையா??? இல்லை அறியா உண்மையா???
விடை தெரியவில்லை...வினவும் முறை புரியவில்லை
வீழ்ந்தேனா...???வீழ்த்தப்பட்டேனா???

உன் விழி இரண்டும் பல்லாயிரம்
பார்வை கணைகளை தொடுத்து
காயங்களை மட்டும் விட்டுச்சென்றன...
பழியேதும் போடவில்லை...
வலி தாங்காமல் புலம்புகிறேன்.

பார்வையின் பொருள் புரியாமல்
பாவி மனம் பனியாய் உருகியது
மீண்டும் உறைய வைக்க
மனது உருகி ஓடிய பாதை தேடித் திரிகிறேன்.

நட்பென்று கை குலுக்கிக்கொள்ள...
கண்ணீரை மறைத்து கள்ளமாய் சிரிக்க
காலம் எனக்கு கற்றுக்கொடுக்கவில்லை.
உறவு முக்கியம் இல்லை
நான் கொண்ட உணர்வே என் உயிர்...
போதும் இந்த நினைவுகள் மட்டும்.

வாழ்க்கை முழுவதும் நீ கூட வரவில்லை என்றாலும்
நான் வாழும் வரை என்னுள் வாழும்,
உன்னோடு கை கோர்த்து...இதழ் பூத்து...
மண்ணில் மிதந்த அந்த நாட்கள்!!!

உன் காதல்

உன் காதல் எனும் பொய்யான வார்த்தையால்
என் மனதில் இடம் பிடித்தாய்...
ஆனால் உன் இதயத்தில் இன்னும்
அந்த பொய்யே உள்ளது..

காதலை பொய்யென நினைத்தவள் நீ..
என் மனதின் உணர்ச்சிகள்
உனக்கு விளையாட்டு பொருளா??
என் சுவாசத்தின் வலிகள்,
நீ பிடித்து விளையாடும் வண்ணத்து பூச்சியா??

நானும் நீயும் ரோஜா பூவும்,
ரோஜா செடியின் முள்ளும் போன்றவர்கள்..
நான் ஏன் உனை சந்தித்தேன் என்பது
எனது நீங்காத ஏக்கம்….

இன்றும் நான் உன்னை மறக்க நினைக்கிறேன்..
அதை நினைக்கையில் நினைவுகளின் சாரல்
எனை வருடிச்செல்கின்றன…..
அதன் வலியை கூட என்னால் மறக்க இயலும்..

ஆனாலும் உன் பொய்யான வார்த்தை
இன்றுவரையான என் வாழ்க்கையை
நெருஞ்சி முள்ளின் மேல் பயணம் செய்ய வைத்தது...


ஆனாலும் எனக்கு நம்பிக்கையில்லை....
என்னில் உள்ள உன்னை மறப்பேன் என்று....
பொய்யாக என்னுள் கலந்த காதல்
உண்மையாக என் மனதை விட்டு செல்லும் நாளை
எண்ணி வாழ்கிறேன்…..

உன்னால் நொறுங்கிய இதயம் மீண்டும் சேருகையில்
அங்கு நீ இருக்கமாட்டாயா என்று ஏக்கம்
உண்மையான அன்பை எனக்கு தருவாய்
என்ற நம்பிக்கை...

சாவதா? வாழ்வதா?

மழைச்சாரலில் வரும் வானவில்போல் புன்னகைத்தாய்
உன் புன்னகை மழையில் நனைந்தது என் இதயம்...

பௌர்ணமி நிலவுபோல் பார்வை வீசினாய்
உன் பார்வை ஒளியில் மின்னியது என் இதயம்...

அருவியின் ஓசைபோல் வார்த்தைகள் உதிர்த்தாய்
உன் வார்த்தையில் வசியமானது என் இதயம்...

கொடை வள்ளல் போல் அன்பை தந்தாய்
உன் அன்பே தானமாய் பெற்றது என் இதயம்...

பூத்துக்குலுங்கும் நந்தவனம் போல் மகிழ்ச்சி தந்தாய்
உன் மகிழ்ச்சி ஒன்றையே சுவசமாக்கியது என் இதயம்...

கோடைகால இலைபோல் திடீரென உதிர்ந்தாய்
உயிர்போன வலியில் துடிக்கிரதடி என் இதயம்...

என் உயிரை எடுத்துக்கொண்டு என்னை விட்டு போனவளே
என் இதயத்தை கிழித்துவிட்டு நிம்மதியாய் சென்றுவிட்டாய்...

உன்னையே உலகம் என நம்பும் நான் உனக்காக சாவதா?
என்னையே உலகம் என நம்பும் என் குடும்பத்துக்காக வாழ்வதா?

நீ!

நான் விருப்பப்பட்டது
என்றும் தொலைவில் தான்..
அன்று நிலவு! இன்று நீ!

உன் அழைப்புக்கள் நிராகரிப்பு,
இமெயில்களின் அவமதிப்பு,
SMS புறந்தள்ளுதல்,
ஓரப்பார்வைகள் ஒதுக்குதல்
இப்படி என்னவாயினும் செய்வேன்
உன் செல்லக்கோபத்தைப் பெற!

உன் நினைவுகளே
வாழ்க்கை என்றான பிறகு
நீ தொடுதூரத்தில் இருந்தாலென்ன?
தொலை தூரத்தில் இருந்தால் என்ன ?

குட்டி போடும் என்று நினைத்து
குழந்தைகள் புத்தகத்தில் வைத்திருக்கும்
மயிலிறகு போல் உன் நினைவுகள்
பத்திரமாய்..

செடி கொடி மரத்தில்
மட்டும்தான் பூ பூக்குமென
யார் சொன்னது??
உன் பெயர் சொல்லி
எல்லோரையும்
என் முகம் பார்க்கச் சொல்!!

என்ன எழுதினாலும், உன்னுடைய
“தங்கம்!”
“செல்லம்…”
“மயிலு!”
…க்களுக்கு முன்னால்
என் கவிதைகள்
தோற்று விடுகின்றன!

யாழினிது குழழினிது
மழலை சொல் இனிது
என்றேன் .....
தங்கமே, நீ அழைக்கும்
தொலைபேசி மணி
ஓசை கேட்கும் வரை..

என் கற்பனை வளத்தை
கொன்றவள் நீ..
என் கற்பனைகள்
உன்னைத் தாண்டிச்
செல்ல மறுக்கின்றன...

உன்னிடம் பேச
எவ்வளவு ஆசைப்படுகிறேனோ
அவ்வளவு ஆசை
உன்னிடம் பேசுபவர்களிடமும்
பேசவேண்டும் என்பதில் .

என்னை கொல்ல
வாள் வேண்டாமடி
உன் ஒரு நொடி
மவுனம் போதும்…

மன்னித்து விடு!
என்னை நீ மறந்தாலும்
நான் உன்னை
மறக்க மறந்துவிட்டேன்….

இத்தனை நாளாய் நீ எங்கிருந்தாய்..?

என் கண்ணில் மலர்ந்து
என்னுள் நுழைந்து
என்னவளாய் ஆனவளே..!
என் உறவில் கரைந்து
என் எழுத்தில் நிறைந்து
என் கவிதையுமாய் ஆனவளே..!
ஒவ்வொரு கணமும்
உன்னைத்தானடி
தேடிக் கொண்டிருக்கிறேன்..?
இத்தனை நாளாய்
எங்கிருந்தாய்..?
உனக்காக இங்கொருவன்
பிறப்பெடுத்திருக்கிறான்
என்பதை அறியாமல்
இத்தனை நாளாய்
நீ எங்கிருந்தாய்..?